…το μοσχάτο κλήμα, το ξανθό σιτάρι,

τη χλωρή τη δάφνη, την πικρήν ελιά!

Είδωλα ‘ναι οι χαρές, καϋμός η αλήθεια,

και αλήθεια είν’ η ζωή! Μα τι με μέλλει;

…να σου ξαναφιλήσω τα’ άγιο χώμα,

να ξαναϊδώ και το δικό σου Μάη,

όμορφή μου, καλή, γλυκειά πατρίδα!

Ο ήλιος χάθη ολότελα και τα βουνά σουρπώσαν,

θόλωσαν τ’ ανοιχτά νερά κ’ απάνου βγήκαν τ’ άστρα…

Η Ρούμελ’ είναι μια κορών’ από ρουμπίνι,

κ’ είν’ ο Μοριάς μια σμαραγδένια λαμπυράδα,

κ’ εφτάδιπλο τα Εφτάνησα είναι μπουγαρίνι,

νεράϊδα είν’ αφρογέννητη κάθε Κυκλάδα.

Έλληνες της πατρίδος

και των προγόνων άξιοι^.

Πρωϊ, και λιοπερίχυτη και λιόκαλ’ είναι η μέρα,

κι η Αθήνα ζαφειρόπετρα στης γης το δαχτυλίδι.

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε,

της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει;

Τι τραγούδι να λαλή

ο τρεχάμενος διαβάτης;

Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι ‘δες;

νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!

Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,

Να εύχεσαι ναναι μακρύς ο δρόμος…

…συ είσαι των ονείρων μου

η χαρά μόνη.

Ούτε σε γνωρίζω, ούτε με γνωρίζεις

όμως σαν διαβαίνεις και έτσι με θωρείς,

δίχως να το ξέρεις κάτι μου χαρίζεις…

Πιο γλυκιά, πιο όμορφη και πιο δυνατή

Γίνεται η αγάπη μου, όσο μεγαλώνω.

-Ψάλλε, Μπάϋρον, του λαλούσε,

Όσες βλέπεις ομορφιές.

Χώμα τιμημένο, πόχουν ανασκάψει

για να θεμελιώσουν έναν Παρθενώνα…